Adresowanie sieci

  • Artykuł

Dotyczy: Windows SBS 2008

Internet a sieć lokalna

Grupa komputerów połączona w obrębie stosunkowo małego obszaru to sieć lokalna (LAN). Sieć LAN dostępna tylko dla określonych osób (np. dla pracowników firmy) jest nazywana siecią prywatną lub wewnętrzną. Internet jest siecią publiczną, ponieważ jest dostępny dla wielu użytkowników i komputerów z różnych sieci. Na rysunku 6 pokazano sieć LAN, która może być używana do łączenia z Internetem.

ccd23036-6b60-4a90-b80b-150f93a63680

Można fizycznie zabezpieczyć sieć LAN w małej firmie, konfigurując oprogramowanie lub sprzęt tak, aby router stanowił bramę do Internetu. Brama stanowi połączenie sprzętu oraz oprogramowania, które łączy dwa różne rodzaje sieci np. sieć prywatną i sieć publiczną. W bramie należy zainstalować co najmniej dwie karty sieciowe, z których jedna przeznaczona jest do łączenia z Internetem (karta sieciowa usługodawcy internetowego), a druga do łączenia z siecią prywatną lub lokalną (lokalna karta sieciowa), tak jak to przedstawiono na rysunku 6.

Adresowanie publiczne a prywatne

Adres IP to unikatowa wartość liczbowa używana do identyfikowania komputera w sieci. Istnieją dwa rodzaje adresów IP: publiczne (nazywane także globalnie unikatowymi adresami IP) i prywatne.

  • Publiczne adresy IP są przypisywane przez organizację IANA (Internet Assigned Numbers Authority). Gwarantuje ona, że adresy są unikatowe w skali globalnej i dostępne za pośrednictwem Internetu. Dzięki temu ten sam adres IP nie jest przypisany do kilku komputerów.

    Usługodawca internetowy (ISP) otrzymuje przedział publicznych adresów IP z organizacji IANA, a następnie przypisuje adresy klientom, którzy korzystają z nich do łączenia się z Internetem za pośrednictwem tego usługodawcy internetowego.

    Publiczne adresy IP podlegają routingowi w Internecie, co oznacza że komputer z publicznym adresem IP jest widoczny dla innych komputerów w Internecie.

  • Prywatne adresy IP nie mogą być używane w Internecie. Organizacja IANA zarezerwowała trzy bloki adresów IP, które nie mogą być używane w Internecie. Te trzy bloki adresów to prywatne adresy IP, które są wykorzystywane na potrzeby sieci, które nie łączą się bezpośrednio z Internetem.

    Prywatny adres IP znajduje się w obrębie jednego z następujących bloków lub przedziałów adresów:

    • 192.168.0.0/16: W tym bloku dostępne są ważne adresy IP z przedziału od 192.168.0.1 do 192.168.255.254.

    • 172.16.0.0/12: W tym bloku dostępne są ważne adresy IP z przedziału od 172.16.0.1 do 172.31.255.254.

    • 10.0.0.0/8: W tym bloku dostępne są ważne adresy IP z przedziału od 10.0.0.1 do 10.255.255.254.

    Aby uzyskać więcej informacji na temat prywatnych adresów IP, zobacz specyfikację RFC 1918 Przydzielanie adresów dla prywatnych sieci internetowych pod adresem https://go.microsoft.com/fwlink/?LinkID=16424.

Większość małych firm woli korzystać z prywatnych adresów IP na potrzeby sieci lokalnej, ponieważ usługodawcy internetowi z reguły pobierają opłatę za każdy publiczny adres IP, z którego korzystają małe firmy. W związku z tym korzystanie z publicznych adresów IP w sieci lokalnej jest kosztowne. Zamiast kupować globalnie unikatowy adres IP dla każdego komputera klienckiego znajdującego się w sieci lokalnej, można kupić jeden globalnie unikatowy adres IP i korzystać z niego na potrzeby interfejsu routera łączącego się z usługodawcą internetowym.

W większości przypadków prywatny adres IP 192.168.0.1, 192.168.1.1 lub 192.168.2.1 dla sieci lokalnej jest zalecany podczas instalacji programu Windows SBS 2008.

Adresy IPv4 a adresy IPv6

Program Windows SBS 2008 wymaga adresu IPv4, ale obsługuje również adresy IPv6, jeżeli są używane w tej samej sieci.

Protokół IPv4

Protokół internetowy zwykle używany jest w wersji 4 (IPv4), która nie uległa znaczącym zmianom od opublikowania specyfikacji RFC 791 w 1981 roku. Protokół IPv4 jest solidny, prosty do wdrożenia, wszechstronny i umożliwia skalowanie do postaci globalnego narzędzia, które może działać w Internecie.

Wraz z szybkim rozwojem Internetu postępuje również wdrażanie technologii szerokopasmowych, takich jak modemy kablowe, urządzenia przenośne (np. PDA) i telefony komórkowe, co oznacza, że potrzebnych jest znacznie więcej adresów.

Protokół IPv6

Protokół IPv6 znacząco zwiększa liczbę dostępnych adresów. Najbardziej oczywistą różnicą między protokołem IPv6 a IPv4 jest rozmiar adresów. Adres IPv4 ma długość 32  bitów, natomiast adres IPv6 — 128 bitów, co oznacza, że jest cztery razy dłuższy niż adres IPv4.

Dynamiczne a statyczne adresy IP

Sieć lokalna może mieć statyczne i dynamiczne adresy IP. Aby skonfigurować sieć, którą łatwo obsługiwać, należy skonfigurować wszystkie komputery klienckie tak, aby uzyskiwały adres IP z usługi serwera DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol) w programie Windows SBS 2008.

Dynamiczne adresy IP

Dynamiczne adresy IP są pobierane z serwera DHCP i mogą się czasami zmieniać. Adresy takie mogą być dostarczane do komputerów w sieci po skonfigurowaniu co najmniej jednego serwera DHCP. Serwerowi DHCP należy przypisać statyczny adres IP.

Statyczne adresy IP

Statyczny adres IP nie ulega zmianie. Jest przypisywany przez administratora sieci i jest ręcznie wpisywany do właściwości karty sieciowej znajdującej się w serwerze lub w komputerze klienckim. Statyczny adres IP nie wymaga, aby serwer DHCP był uruchomiony w sieci.

Określone typy serwerów muszą mieć statyczny adres IP. Należą do nich serwery DHCP, DNS, WINS oraz dowolne serwery zapewniające użytkownikom dostęp do Internetu. Jeśli w komputerze znajduje się więcej niż jedna karta sieciowa, do każdej z nich musi być przypisany osobny statyczny adres IP.