https://msdn.microsoft.com/pl-pl/library/hh529153     

Hyper-V - Elementy sieciowe

Autor: Dariusz Porowski

Opublikowano: 2011-10-27

Z poprzedniego artykułu z serii dotyczącej Hyper-V dowiedzieliśmy się, jakie są wirtualne sieci w środowisku wirtualizacji Hyper-V. Jednak temat sieci jest bardziej rozbudowany. Po zapoznaniu się z tym artykułem będziesz:

• wiedział, jakie są typy wirtualnych kart sieciowych,
• wiedział, jakie są możliwości przydzielania adresów MAC dla wirtualnych kart sieciowych,
• potrafił zaplanować VLAN dla środowiska wirtualnego.

Artykuł ten jest drugim z serii artykułów w ramach sekcji Wirtualne sieci w Hyper-V, wchodzącej w cykl Podstawy wirtualizacji i Hyper-V. W ramach serii dostępne są jeszcze artykuły:

• Rodzaje wirtualnych sieci w Hyper-V, gdzie poznaliśmy, jakie są sieci wirtualne w Hyper-V.
• Tworzenie i konfiguracja wirtualnych sieci w Hyper-V, w którym wykonamy konfigurację wszystkich dostępnych typów sieci i adresów MAC.
• Konfiguracja VLAN w Hyper-V, gdzie zrealizujemy konfigurację zewnętrznej sieci w taki sposób, aby obsługiwane były VLAN-y.

Wirtualne karty sieciowe

Aby maszyna wirtualna mogła komunikować się z jakimkolwiek typem wirtualnej sieci, potrzebuje ona karty sieciowej. Do wyboru mamy dwa rodzaje takich kart:

• syntetyczna karta sieciowa (ang. Synthetic Network Adapter) – jest zalecanym typem wirtualnej karty sieciowej, jednak używanie jej jest możliwe tylko na wspieranych systemach operacyjnych z zainstalowanymi komponentami integracyjnymi;
  w momencie wyboru tej karty sieciowej, w maszynie wirtualnej widnieje ona pod nazwą Karta sieciowa (ang. Network Adapter),
• emulowana karta sieciowa (ang. Emulated Network Adapter) – ten typ wirtualnej karty sieciowej emuluje kartę „Intel 21140-based PCI Fast Ethernet Adapter”, do której większość systemów operacyjnych posiada sterowniki; testuje się ją w dwóch przypadkach:
  o   kiedy system operacyjny, działający w maszynie wirtualnej, nie należy do grupy wspieranych systemów,
  o   kiedy jest potrzeba ładowania systemu operacyjnego z sieci za pośrednictwem Pre-Boot Execution Environment (PXE);
  w momencie wyboru tej karty sieciowej w maszynie wirtualnej widnieje ona pod nazwą Starsza karta sieciowa (ang. Legacy Network Adapter).

W jednej maszynie wirtualnej można maksymalnie podłączyć dwanaście połączeń sieciowych poprzez instalację:

• 8 syntetycznych kart sieciowych,
• 4 emulowanych kart sieciowych.

Adresy MAC

Wirtualna karta sieciowa może być skonfigurowana do używania dynamicznego lub statycznego adresu MAC. Hyper-V przypisuje dynamiczne adresy MAC do maszyn wirtualnych z puli dostępnych adresów, które są zdefiniowane domyślnie po instalacji Hyper-V.

Kiedy w naszej podsieci działa więcej niż jeden serwer wirtualizacji Hyper-V, oraz adresy MAC przyznawane są dynamicznie, to może wystąpić duplikacja i ich konflikt. Aby temu zapobiec, musimy zadbać o to, aby na każdym serwerze Hyper-V ręcznie zdefiniować różne zakresy adresów MAC.

VLAN

Środowisko wirtualne, oparte o Hyper-V, obsługuje również logiczny podział sieci zwany VLAN – standard IEEE 802.1Q. Mechanizm ten dostępny jest jedynie dla zewnętrznych sieci wirtualnych. Aby używać VLAN w środowisku Hyper-V, muszą zostać spełnione następujące elementy:

• fizyczny adapter sieciowy na serwerze wirtualizacji musi wspierać IEEE 802.1Q,
• fizyczny adapter sieciowy na serwerze wirtualizacji powinien wspierać przetwarzanie pakietów VLAN, nawet jeśli sterownik nie jest skonfigurowany do wspierania VLAN,
• przełączniki sieciowe muszą wspierać IEEE 802.1Q,
• routery muszą wspierać IEEE 802.1Q dla routingu otagowanych pakietów.

Hyper-V obsługuje dwa typy połączeń VLAN:

• Access Mode – jest używany, gdy wszystkie maszyny wirtualne na serwerze wirtualizacji, wraz z fizyczną kartą sieciową tego serwera oraz fizycznym przełącznikiem sieciowym, są skonfigurowane do współdzielenia tego samego VLAN ID, w tym trybie port zlokalizowany na fizycznym przełączniku sieciowym należy skonfigurować jako Access Mode,
• Trunk Mode – jest używany, gdy trzeba podłączyć maszyny wirtualne, działające w obrębie jednego serwera wirtualizacji, do osobnych VLAN;  aby zapewnić dostęp dla maszyn wirtualnych, należy skonfigurować port na fizycznym przełączniku sieciowym jako Trunk Mode i używać w maszynach wirtualnych tych VLAN ID, jakie są przypisane dla tego portu.

Poniżej na Rys. 1. został przedstawiony przykładowy schemat połączeń VLAN dla Trunk Mode.

Rys. 1. Przykładowy schemat połączeń VLAN – Trunk Mode.

VLAN działają tylko w zewnętrznych oraz wewnętrznych sieciach wirtualnych. Tagowanie VLAN nie jest wspierane w sieciach prywatnych.

Podsumowanie

W artykule poznaliśmy typy, wymagania i możliwości wirtualnych kart sieciowych. Poznaliśmy dobrą praktykę z podziałem adresów MAC oraz dwa tryby VLAN, jakie obsługuje Hyper-V.

W następnym artykule wykonamy konfigurację wirtualnych sieci.

     https://msdn.microsoft.com/pl-pl/library/hh529153