IIS7 jako serwer stron WWW – cz. 1

Autor: Grzegorz Tworek

Opublikowano: 7 lutego 2008

Zawartość strony

	Wstęp
	Instalacja
	Konfiguracja
	Przeczytaj pozostałe części tego artykułu

Wstęp

Internet Information Server 7.0, czyli serwer http jest jedną z najbardziej oczekiwanych nowości w Windows Server 2008. Oczekują go programiści, głównie zajmujący się ASP.NET, firmy świadczące usługi hostingowe, ale coś dla siebie również znajdą ci, którzy po prostu chcą opublikować jakąś stronę internetową. Choć ten ostatni przypadek to nie jest szczyt możliwości nowego serwera, warto poznać dostępne mechanizmy.

 Do początku strony

Instalacja

Serwer IIS7 instaluje się podobnie, jak inne składniki Windows Server 2008 już po zainstalowaniu właściwego systemu. Z wielu różnych miejsc w systemie dostępny jest Server Manager, gdzie wybrać należy „Add Roles” i następnie zaznaczyć właściwe składniki.

Rys. 1. Instalowanie IIS7.

Zaznaczając rolę IIS, użytkownik musi wyrazić zgodę na doinstalowanie opcji związanych z Windows Process Activation Service. Są one niezbędne do działania IIS.

Następnym krokiem instalacji jest wybór składników, spośród kilkudziesięciu IIS7, które faktycznie mają być zainstalowane. Można zainstalować wszystkie, jeżeli ktoś chce eksperymentować.

Rys. 2. Wybór składników IIS7 do zainstalowania.

Jako że niniejszy artykuł opisuje publikowanie statycznych stron html, omawiając dostępne opcje, opisana zostanie ich przydatność właśnie w takim scenariuszu.

1. Web Server

   Główna funkcjonalność serwera internetowego, zaznaczana automatycznie. Wszystkie serwerowe opcje są elementami tego głównego węzła.

2. Common HTTP Features

   Zaznaczana automatycznie funkcjonalność serwera jest związana ze statycznymi stronami. To, co tak naprawdę opisane jest w niniejszym artykule.

   - Static Content. Włączyć. Opcja pozwalająca na publikowanie stron. Z punktu kogoś, kto chciałby opublikować swoje strony, jest to opcja najważniejsza. Teoretycznie wystarczyłaby tylko ona, ale tak skonfigurowany serwer byłby bardzo nieciekawy.

   - Default Document. Włączyć. Opcja pozwala na podanie strony html w sytuacji, kiedy użytkownik wpisze w przeglądarce tylko adres serwera. Przykładowo, pełny adres strony Microsoft to https://www.microsoft.com/en/us/default.aspx. Nikt jednak tak nie pisze, zamiast tego podając w przeglądarce tylko https://www.microsoft.com/. Aby serwer wiedział, którą stronę podać, jak użytkownik o żadną nie zapyta – należy zaznaczyć tę opcję.

   - Directory Browsing. Włączyć, jeżeli tylko może się przydać. Opcja pozwala na przeglądanie plików w katalogu. Zamiast ładnej strony wyświetlana jest lista plików, a kliknięcie na jakiś plik , otwiera go już w jego właściwej postaci. Należy pamiętać, że opcję tę można później włączać i wyłączać dla każdego katalogu oddzielnie, co zostanie omówione w dalszej części artykułu. Zazwyczaj przyjmuje się, że inne niż celowe i przemyślane pokazanie komuś zawartości katalogu jest istotnym naruszeniem powszechnie przyjętych standardów bezpieczeństwa serwera WWW.

   - HTTP Errors. Włączyć. Opcja pozwala na wysyłanie do klienta własnych komunikatów błędu, jeżeli z jakiegoś powodu błąd się pojawi. Typową sytuacją (i komunikatem) błędu jest odwołanie do nieistniejącej strony.

   - HTTP Redirection. Włączyć. Opcja pozwala na przekserowanie klienta w inne miejsce, w praktycznie niezauważalny dla niego sposób. Może to być bardzo użyteczne na przykład przy zmianach w strukturze stron.

   - Application Development. Zaznaczana automatycznie. Zestaw opcji wspierających aplikacje internetowe.

   - ASP.NET. Wyłączyć. Bardzo cenna opcja pozwalająca na uruchamianie najnowocześniejszych aplikacji internetowych. Dla potrzeb artykułu pozostaje wyłączona, ponieważ jest zbędna przy obsłudze statycznych stron.

   - NET Extensibility. Wyłączyć. Pozwala na rozszerzanie funkcjonalności IIS7, co zdecydowanie wykracza poza ramy artykułu.

   - ASP. Włączyć lub wyłączyć w zależności od sytuacji. ASP jest standardem skryptów uruchamianych po stronie serwera IIS. Formalnie nie jest to statyczna strona WWW, więc wypadałoby wyłączyć. Praktyka pokazuje jednak, że nawet statyczne strony na tyle często mają format ASP, że wyłączenie może uniemożliwić ich publikację.

   - CGI. Wyłączyć. Stary, ale stale żywy sposób zapewniania dynamicznej treści stron internetowych. Kompletne zapytanie od klienta przekazywane jest jako parametr podawany przy uruchomieniu zapisanego na dysku pliku *.EXE. Wynik działania programu *.EXE odsyłany jest jako odpowiedź dla klienta. Każde otwarcie strony to uruchomienie aplikacji, na czym cierpi wydajność. Z drugiej strony, prostota mechanizmu sprawia, że aplikacje CGI są nadal tworzone w dziesiątkach różnych języków programowania.

   - ISAPI Extensions. Wyłączyć. Bardzo wydajny mechanizm tworzenia dynamicznych stron. Cały kod generujący stronę zapisany jest w podłączonej do IIS bibliotece DLL. Efektem jest bardzo szybka praca, jednak strony tak tworzone zazwyczaj bardzo ciężko się rozwija, utrzymuje i aktualizuje.

   - ISAPI Filters. Wyłączyć. ISAPI Filters są rozszerzeniami serwera IIS pozwalającymi na obsługę przychodzących zgłoszeń nim trafią one do właściwego serwera. temu, można na przykład stworzyć bibliotekę, która zablokuje wszystkie żądania niezgodne z RFC.

   - Server Side Includes. Wyłączyć. Stara i prosta metoda tworzenia zawartości stron, poprzez łączenie zawartości różnych plików. Przykładowo, dla każdej wyświetlanej strony jej stopka jest pobierana z pliku stopka.txt i dopiero wtedy całość jest wysyłana do klienta jako jeden spójny kod HTML.

3. Health and Diagnostics

   Zaznaczana automatycznie. Zestaw opcji służących do monitorowania stanu serwera.

   - HTTP Logging. Włączyć. Opcja pozwala na zapisywanie na dysku plików z informacjami o odwołaniach do stron. Pliki takie umożliwiają później analizę odwiedzin i śledzenie błędów.

   - Logging Tools. Włączyć. Są to dodatkowe narzędzia pozwalające na zarządzanie logami systemowymi.

   - Request Monitor. Wyłączyć. Opcja pozwalająca na śledzenie zapytań, co w praktyce, dla statycznych stron jest zbędne.

   - Tracing. Wyłączyć. Opcja pozwala śledzić zapytania. Co w praktyce dla statycznych stron jest zbędne.

   - Custom Logging. Wyłączyć. Opcja pozwala na tworzenie własnych metod logowania zapytań. Wymaga niemałych umiejętności i nie wnosi nic cennego w przypadku statycznych stron.

   - ODBC Logging. Wyłączyć, chyba że włączenie jest uzasadnione. Opcja pozwala na zapisywanie informacji o zapytaniach do bazy danych zamiast do plików. Dane takie są łatwiejsze do późniejszej analizy dzięki mechanizmom SQL.

4. Security

   Zaznaczane automatycznie. Zestaw opcji pozwalających na dostosowanie metod, którymi klient może potwierdzić swoją tożsamość.

   - Basic Authentication. Raczej wyłączyć. Włączyć, jeżeli do części stron dostęp mają mieć tylko wybrani użytkownicy a inne metody nie działają. Ta metoda autentykacji jest dostępna w każdej przeglądarce, jednak jej wadą jest stosunkowo prosta możliwość podsłuchania haseł.

   - Windows Authentication. Raczej wyłączyć. Włączyć, jeżeli do części stron dostęp mają mieć tylko wybrani użytkownicy z lokalnej sieci LAN. Metoda autentykacji opiera się na uwierzytelnianiu systemu. Dzięki temu, użytkownik zalogowany do domeny automatycznie może się przedstawić serwerowi.

   - Digest Authentication. Włączyć, chyba że wszystkie strony na serwerze WWW przeznaczone są dla całego świata. Jeżeli jest konieczne uwierzytelnianie użytkowników, to opcja wydaje się najbezpieczniejsza.

   - Client Certificate Mapping Authentication. Wyłączyć dopóki się nie zrozumie, jak to działa. Bardzo bezpieczny sposób uwierzytelniania, jednak jego złożoność sprawia, że włączać tę opcję powinni tylko doświadczeni administratorzy, znający już dobrze serwer IIS.

   - IIS Client Certificate Mapping Authentication. Wyłączyć dopóki się nie zrozumie, jak to działa. Bardzo bezpieczny sposób uwierzytelniania, jednak jego złożoność sprawia, że włączać tę opcję powinni tylko doświadczeni administratorzy, znający już dobrze serwer IIS.

   - URL Authorization. Raczej wyłączyć, chyba że strony WWW mają złożony schemat uprawnień określających dopuszczonych użytkowników. Opcja pozwala na powiązanie uprawnień do stron z grupami do których należy użytkownik.

   - Request Filtering. Włączyć. Opcja ta podłącza do IIS filtry, które są w stanie zapobiec wielu typowym atakom.

   - IP and Domain Restrictions. Włączyć. Dzięki tej opcji można zarządzać uprawnieniami poprzez określenie, które adresy IP mają zakaz (lub pozwolenie) dostępu do stron.

5. Performance

   Zaznaczane automatycznie. Zestaw dwóch opcji związanych z kompresją przesyłanych danych.

   - Static Content Compression. Włączyć. Opcja powoduje, że odwiedzana strona jest kompresowana, zapisywana w skompresowanej postaci i od tej pory w takiej właśnie postaci wysyłana do klienta. Dzięki temu, znacząco zmniejsza się obciążenie łącza.

   - Dynamic Content Compression. Wyłączyć. Analogiczna jak dla Static Content Compression możliwość kompresji stron, jednak dla zawartości dynamicznej. Zastosowanie tej opcji powoduje, że każda odwiedzana strona, za każdym razem jest kompresowana przed wysłaniem do klienta, co znacząco obciąża procesor. Ponadto, niniejszy artykuł opisuje serwer stron statycznych, przez co opcja Dynamic Content Compression nie ma zastosowania.

6. Management Tools.

   Zaznaczane automatycznie. Zestaw opcji związanych z narzędziami administracyjnymi IIS.

   - IIS Management Console. Włączyć. Opcja odpowiada za instalacji konsoli zarządzającej serwerem IIS7.

   - IIS Management Script and Tools. Włączyć. Narzędzia administracyjne obsługiwane z linii poleceń. Nawet, jeżeli nie są potrzebne od razu, to nigdy nie wiadomo, kiedy mogą się przydać.

   - Management Service. Wyłączyć. Włączyć tylko w sytuacji, gdy serwerem administruje równocześnie wiele osób, każda odpowiadająca tylko za swój serwer wirtualny.

7. IIS6 Management Compatibility.

   Zaznaczane automatycznie. Opcje wykorzystujące mechanizmy z poprzedniej wersji serwera IIS.

   - IIS6 Metabase Compatibility. Wyłączyć. Zgodność z metabazą IIS6 nie powinna być używana bez wyraźnej potrzeby.

   - IIS6 WMI Compatibility. Wyłączyć. Zgodność z interfejsami WMI dla IIS6 nie powinna być używana bez wyraźnej potrzeby.

   - IIS6 Scripting Tools. Wyłączyć. Narzędzia do zarządzania IIS przez wiersz poleceń zostały zastąpione nowymi aplikacjami.

   - IIS6 Managment Console. Wyłączyć. Konsola zarządzająca z poprzedniej wersji serwera. Użyteczna wyłącznie dla SMTP i FTP.

8. FTP Publishing Service. Zaznaczane automatycznie. Dwie opcje pozwalające na uruchomienie i zarządzanie serwerem FTP

   - FTP Server. Wyłączyć. Serwer dołączony do wersji RC1 (ostatnia dostępna podczas tworzenia artykułu) nie zachęca do użycia. Ponadto, funkcjonalność FTP osiągana jest innymi, wydajniejszymi i bezpieczniejszymi mechanizmami.

   - FTP Management konsole. Wyłączyć. Konsola zarządzająca FTP nie jest potrzebna jeżeli nie został zainstalowany serwer FTP.

   Po ostatecznym potwierdzeniu, system wykona instalację wybranych opcji potwierdzając zakończenie komunikatem „Installation succeeded”

 Do początku strony

Konfiguracja

Po zakończeniu instalacji, na pierwszy rzut oka nic nowego się nie pojawia. Jeżeli jednak sprawdzi się otwarte porty TCP/IP od razu widać, że serwer już działa.

Rys. 3. Obraz pojawiający się po zakończeniu instalacji.

Jak widać, serwer nasłuchuje na porcie 80 nie tylko na wszystkich adresach IPv4 (0.0.0.0), ale i na adresach IPv6 ([::]).

Jak się łatwo domyślić, w menu Start znajdują się narzędzia administracyjne, wybrane podczas instalacji. Podstawowym narzędziem jest Internet Information Server (IIS) Manager. Po uruchomieniu z lewej strony konsoli wyświetlana jest struktura w postaci drzewa. Wybierając elementy drzewa, zarządzać można różnymi funkcjonalnościami serwera.

Rys. 4. Możliwość zarządzania różnymi funkcjonalnościami serwera.

Przyjąć należy, że najpierw konfiguruje się opcje dostępne z poziomu serwera, a dopiero później dostępne z poziomu site. Dzięki takiemu podejściu, każdy nowy site odziedziczy ustawienia i już w chwili utworzenia będzie poprawnie skonfigurowany i gotowy do pracy. Sprawdzającym się w praktyce podejściem jest ustawienie właściwości na poziomie całego serwera na poziom maksymalnie bezpieczny. Jeżeli gdzieś poziom taki przeszkadza w funkcjonowaniu serwisów WWW, można go rozluźnić dla danego serwisu. Pozwala to na stworzenie nowego serwisu wymaga rozluźnienia uprawnień na tyle, żeby działał poprawnie, co jest stosunkowo łatwo sprawdzić. W przeciwnym razie, każdy serwis działałby poprawnie, ale wymagałby każdorazowo sprawdzenia zabezpieczeń.

Kolejne opcje dostępne w konsoli zarządzającej to:

Poziom serwera

Z poziomu zarządzania całym serwerem, użytkownik ma do dyspozycji opcje start, stop oraz restart. Uruchamiają one i zatrzymują cały serwer HTTP. Oczywiste jest, że zatrzymany serwer nie udostępnia w sieci stron WWW.

Authentication

Opcje dostępne w tym widoku zależą bezpośrednio od wybranych w czasie instalacji metod uwierzytelniania. Oprócz sugerowanej metody „Digest”, pojawia się metoda „Anonymous Authentication”. W przypadku metody „Digest” dostępne jest okno konfiguracyjne, w którym można zmienić parametr Realm. Wartość tego parametru wyświetlana jest użytkownikowi razem z pytaniem o hasło i zawierać powinna jakiś czytelny opis serwera lub strony.

W przypadku metody „Anonymous”, najważniejszym parametrem jest nazwa konta, którym IIS się posługuje, odczytując strony z dysku. Domyślnie, wartość parametru jest równa IUSR i to ta grupa musi mieć prawa odczytu do katalogów, w których znajdują się pliki html.

Compression

Jak wspomniano powyżej, kompresja zawartości statycznej ma na celu „spakowanie” zawartości stron i wysyłanie jej w takiej postaci do klienta. Aby nie przeprowadzać kompresji przy każdym żądaniu, dane kompresowane są raz i zapisywane na dysku. Ustawiając parametry kompresji, Administrator ma do możliwość zdefiniowania:

• Włączenia lub wyłączenia kompresji;
• Minimalnego rozmiaru pliku, który jest poddawany kompresji. Pliki bardzo małe nie zyskują na kompresji na tyle dużo, żeby operacja taka była opłacalna;
• Katalogu, w którym przechowywane są skompresowane dane;
• Limitu objętości skompresowanych danych na dysku. Limit ustawiany jest per pula aplikacji, ale dla typowego serwera statycznych stron każdy site ma jedną swoją pulę.

Default Document

Ponieważ użytkownik woli wpisywać w przeglądarce adres serwera zamiast pełnej ścieżki do dokumentu, serwer musi wiedzieć, jaką stronę ma wysłać do przeglądarki w sytuacji, kiedy użytkownik nie poprosi o żadną konkretną. Dane domyślnej strony ustawiane są właśnie w sekcji „Default Document”. Dla każdego wirtualnego katalogu (o czym dalej) możliwe jest zdefiniowanie listy domyślnych dokumentów. Lista ta przetwarzana jest od pierwszej do ostatniej pozycji. Jeżeli dokument wymieniony na liście istnieje na serwerze – jest wysyłany do klienta. Jeżeli nie istnieje – przetwarzany jest kolejny wpis na liście. Jeżeli wpis nie został znaleziony, sprawdzane jest zezwolenie na przeglądanie katalogu, a jeżeli przeglądanie również nie jest możliwe – wysyłany jest kod błędu mówiący, że tego katalogu nie wolno przeglądać.

Poprzez interfejs IIS Manager możliwa jest zmiana kolejności dokumentów domyślnych, ich dodawanie i usuwanie. Dostępna w sekcji „Actions” opcja Disable w ogóle wyłącza funkcjonalność domyślnego dokumentu dla danego katalogu wirtualnego.

W praktyce bardzo rzadko zdarza się, żeby właściciel stron WWW nie chciał publikować domyślnego dokumentu. Ponieważ przyjęte standardy określają kilka zwyczajowo stosowanych nazw, najlepszym rozwiązaniem wydaje się umieszczenie całej listy typowych nazw dokumentów, co w IIS jest ustawione domyślnie. W takiej sytuacji, każdy katalog ma szansę wyświetlać poprawnie swój domyślny dokument.

Directory Browsing

Opcja Directory Browsing odpowiada za uprawnienia do przeglądania katalogów serwera. Może zdarzyć się, że działanie takie będzie potrzebne. Należy jednak przyjąć, że jest to sytuacja wyjątkowa. Dlatego na poziomie serwera należy wyłączyć przeglądanie katalogów i lokalnie, w konkretnych katalogach włączać tylko wtedy, kiedy jest to potrzebne. Włączenie tej opcji sprawia, że użytkownik serwera widzi znajdujące się na nim pliki zamiast stron internetowych.

Rys. 5. Włączenie opcji Directory Browsing.

Serwer IIS najpierw sprawdza obecność domyślnego dokumentu i dopiero kiedy go nie znajdzie, pozwala na przeglądanie katalogu. W opcjach IIS Manager dotyczących przeglądania katalogów określić można, które z widocznych na rysunku parametrów pliku (data, czas, rozmiar i rozszerzenie) są wyświetlane.

Należy pamiętać, że nieuzasadnione wyświetlanie katalogów serwera uznawane jest za poważne naruszenie reguł bezpiecznej konfiguracji.

Error Pages

Protokół HTTP określa, że dla każdego zapytania od klienta, w odpowiedzi zwracanej z serwera powinien się znaleźć kod liczbowy mówiący, jakiego rodzaju jest to odpowiedź. W normalnych warunkach kod ten ma numer 200 i oznacza, że wszystko poszło dobrze. Istnieją jednak sytuacje, kiedy serwer nie może odpowiedzieć na żądanie klienta. W takim przypadku, to właśnie kod błędu informuje o tym, co naprawdę się wydarzyło. Kody błędów są ustandaryzowane i opisane w dokumencie RFC 2616, sekcja 10. "Status Code Definitions”. W przypadku błędu, serwer może zamiast samego kodu wysłać również jakieś dane. Przykładowo, błąd 404 mówi klientowi, że na serwerze nie ma tej strony, o którą zapytał. Zamiast posłać samo 404 i liczyć, że przeglądarka zrozumie komunikat, serwer może na przykład wyświetlić stronę, na której będzie opisana struktura portalu, dzięki czemu klient łatwo trafi tam, gdzie chciał.

Rys. 6. Sekcja Error Pages pozwala administratorowi serwera na ustawienie informacji wysłanej do klienta, gdy wystąpi błąd.

Administrator ma następujące możliwości:

• Wstawić tekst z pliku. Może to być na przykład „szanowny kliencie, nie ma u nas na serwerze takiej strony”. Co ciekawe, mając klientów mówiących różnymi językami, można określić, że odpowiedź wysyłana jest w języku właściwym dla danego klienta.
• Wykonać skrypt lub aplikację na serwerze.
• Przekierować klienta na inną stronę, nawet na stronę na innym serwerze.

Handler Mappings

Opcja ta odpowiada za specjalną obsługę niektórych zapytań. W przypadku standardowego serwera udostępniającego strony WWW najpraktyczniejszym podejściem jest pozostawienie wszelkich ustawień z wartościami domyślnymi.

HTTP Redirect

Opcja pozwalająca na odesłanie klientowi kodu (301,302 lub 307) mówiącego, że danej zawartości należy poszukać gdzie indziej. Przekierowanie dla całego serwera zazwyczaj mija się z celem, ale dla poszczególnych katalogów czasem trzeba je zdefiniować. Klient wchodzący na daną stronę zostanie automatycznie skierowany w miejsce określone przez administratora IIS.

HTTP Response Headers

Wraz z treścią strony (i omówionym już kodem liczbowym) serwer HTTP może przesłać do klienta wiele dodatkowych informacji. Jedną z nich są nagłówki. Definiuje się je w sekcji HTTP Response Headers. Nagłówki można dowolnie definiować według własnych potrzeb lub skorzystać z dwóch predefiniowanych. Potrzeba wstawienia własnych nagłówków jest tak egzotyczna, że nie warto się na niej skupiać. Należy tylko zapamiętać, że jest to wykonalne. Predefiniowane nagłówki dotyczą za to opcji, które mogą się przydać:

• http keep-alive - nagłówek mówiący przeglądarce, że nie powinna się rozłączać z serwerem. Zyskiem jest to, że przy kolejnym odwołaniu do serwera, system klienta nie będzie musiał od nowa zestawiać sesji TCP. Zmniejsza się dzięki temu ilość przesłanych danych i zwiększa prędkość. Opcja ta jest domyślnie włączona.
• Content expres - nagłówek mówiący przeglądarce, kiedy treść strony będzie już nieaktualna. Można podać konkretną datę lub „nigdy”, lub „jak tylko ją pobierzesz, to będzie nieaktualna”. Dzięki temu nagłówkowi, przeglądarka wie, czy ponowne żądanie danych ze strony stronę może być obsłużona na podstawie danych zgromadzonych w cache przeglądarki czy musi opierać się na informacjach pobranych z serwera. Dopóki nie jest to czymś konkretnym uzasadnione, najlepiej pozostawić nagłówek content expires wyłączony.

IPv4 Address and Domain Restrictions [

Czasem zdarza się, że właściciel stron internetowych chce ograniczać dostęp do nich na podstawie informacji o adresie IP użytkownika. W przypadku IIS7 jest to możliwe i istnieją dwa scenariusze:

• Administrator pozwala wchodzić wszystkim oprócz wskazanych (Black list),
• Administrator nie pozwala wchodzić nikomu oprócz tych, których wskaże (white list).

Rodzaj podejścia zależeć musi od konkretnej sytuacji i dla każdego wirtualnego katalogu może być ustawiony indywidualnie. Zmiana polityki dostępu (Black list czy white list) możliwa jest po wybraniu opcji „Edit Feature Settings”. Z wyjątkiem bardzo specyficznych sytuacji, zarządzanie dostępem na podstawie adresu IP powinno nie być wykonywane na poziomie całego serwera. Pomijając trudności z późniejszym znalezienie przyczyn błędów, ograniczenie takie można próbować omijać, więc nie powinno być traktowane jako ważna linia obrony serwera.

Logging

Logowanie zapytań jest jedną z najważniejszych rzeczy w dobrze skonfigurowanym serwerze. Nawet, jeżeli logi nie wydają się dzisiaj potrzebne, na pewno w przyszłości zdarzy się tak, że trzeba będzie do nich sięgnąć.

Rys. 7. Włączając logowanie, administrator ma do dyspozycji ustawienia widoczne na rysunku.

Opcje dostępne po włączeniu logowania przez administratora:

• Poziom logowania (One log file per). Log można zbierać jeden dla całego serwera IIS lub oddzielnie dla każdego serwera wirtualnego (o czym dalej). Domyślne ustawienie zakłada, że każdy serwer wirtualny ma oddzielny log i wydaje się to sensowne.
• Format logu. Najbardziej typowym formatem jest W3C czyli format, z którym zgodne są praktycznie wszystkie serwery internetowe, niezależnie od tego czy pochodzą z Microsoft, czy nie. Przy pomocy przycisku „Select Fields” wybrać można, które parametry żądania są zapisywane w pliku logu a które nie.
• Katalog. Miejsce, w którym zapisywane są logi.
• Kodowanie znaków narodowych. Domyślna opcja UTF-8 jest mniej uniwersalna, ale na pewno pozwoli na zapisanie każdego znaku narodowego z chińskimi i japońskimi włącznie.
• Sposób tworzenia nowego pliku (rotacja). Opcja ta wskazuje, jak często ma być tworzony nowy plik z logami. Dostępne wartości to: co godzinę, codziennie, co tydzień i co miesiąc. Ponadto, nowy plik można zakładać wtedy, gdy stary osiągnie założony rozmiar (minimum 1048576 bajtów) lub cały czas zapisywać log do jednego pliku.
• Ostatnia opcja określa kiedy jest koniec dnia i nadeszła pora na założenie nowego pliku. Czy jest to o północy lokalnego czasu czy czasu UTC.

Ustawiając parametry logowania, nie wolno zapomnieć o dwóch istotnych faktach:

• Logi serwera WWW nie są małe. Miesiąc działania średnio odwiedzanego serwera to 300MB. Rok – prawie 4GB. Jeżeli serwer obsługuje wiele serwerów wirtualnych, nietrudno wyobrazić sobie, że po prostu zabraknie na nie miejsca. I tu pojawia się problem, ponieważ logi serwera IIS7, domyślnie znajdują się na dysku systemowym. A jeżeli systemowi zabraknie miejsca na dysku, to skutki mogą być bardzo smutne. Remedium może być albo umieszczenie logów na dedykowanym dysku albo stworzenie automatu (na przykład opartego na Task Scheduler), który stare logi będzie archiwizował i usuwał.
• W logach serwera WWW zapisywany jest czas. Czas ten nie jest czasem lokalnym! To czas uniwersalny czyli UTC, przesunięty o godzinę w stosunku do polskiego. Jeżeli odwołanie do strony miało miejsce w południe czasu polskiego, to w logach zostanie zapisana godzina 11:00. Należy o tym pamiętać.

Mime Types

Tabela typów plików informuje serwer jaki nagłówek ma wysłać w przypadku żądania pliku z danym rozszerzeniem. Na podstawie tego nagłówka przeglądarka wie, co z plikiem zrobić. Zasadniczo, należy przyjąć, że póki administrator nie jest pewny tego, co robi, opcje te powinien omijać. Szczególnym przypadkiem są pliki, których rozszerzenie nie pojawia się na liście. W takiej sytuacji możliwe jest, że serwer odpowie, że dany plik nie istnieje.

Modules

W sekcji tej wymienione są załadowane przez IIS moduły. To właśnie te moduły obsługują zapytania do serwera i ich lista zależy od wybranych podczas instalacji opcji. Dopóki ktoś nie jest w stu procentach pewny, co robi, to listę tę powinien traktować jako informację przeznaczoną tylko do odczytu i zbyt głęboko w niej nie grzebać.

Output Caching

Buforowanie danych wyjściowych ma na celu przyspieszenie ich wysyłania do klienta HTTP. W IIS Manager definiować można jakie parametry ma mieć buforowania dla każdego typu plików oddzielnie. Oczywiście, zdefiniować daje się również domyślna polityka buforowania.

Rys. 8. Aby zmienić parametry domyślnej polityki, należy kliknąć „Edit Feature Settings...”.

Warto wiedzieć, że dla buforowania można ustawiać polityki typu:

• Buforuj dopóki zawartość nie zostanie zmieniona;
• Buforuj na zadany czas;
• Nie buforuj.

W praktyce, eksperymenty z buforowaniem warto prowadzić tylko tam, gdzie wszystko inne działa już perfekcyjnie i wydajność serwera (nie łącza!) nie jest zadowalająca.

Certificates

Sekcja „Certificates” służy do zarządzania certyfikatami, których serwer IIS7 używa do szyfrowania ruchu SSL (HTTPS). Idea certyfikatów wykracza poza ramy niniejszego artykułu, ale warto na potrzeby zarządzania IIS7 wiedzieć, że każdy certyfikat ma kilka istotnych pól:

• Name (nazwa). Pole określa nazwę certyfikatu, która pomaga administratorowi w zarządzaniu.
• Issued To (wydany dla). Pole podaje nazwę serwera, dla którego certyfikat został wydany. Nazwa ta zaszyta jest wewnątrz certyfikatu i nie może zostać zmieniona. Jeżeli serwer WWW udostępnia strony szyfrując je certyfikatem, którego nazwa nie jest zgodna z nazwą serwera, użytkownik zobaczy w ekranie przeglądarki komunikat o potencjalnym zagrożeniu.
• Issued By (wydany przez). Określa nazwę podmiotu, który wydał certyfikat. Jeżeli podmiot nie jest zaufany przez przeglądarkę klienta, zobaczy on na ekranie komunikat o potencjalnym zagrożeniu.
• Expiration Date (data wygaśnięcia). Definiuje termin przydatności certyfikatu do użycia. Wprawdzie po tym terminie certyfikat działa i transmisja jest szyfrowana, jednak użytkownik zobaczy w ekranie przeglądarki komunikat o potencjalnym zagrożeniu.
• Certificate Hash (wynik funkcji skrótu). Niedługi ciąg znaków, który zmienia się całkowicie nawet przy najdrobniejszej modyfikacji certyfikatu. Dzięki skrótowi można prosto porównać czy dwa pozornie identyczne certyfikaty są naprawdę tym samym czy jednak się różnią między sobą.

Zasadniczo, serwer IIS7 może pozyskać certyfikaty SSL z czterech źródeł:

• Z pliku w formacie PFX. Plik taki chroniony jest zazwyczaj hasłem i jest to opcja najczęściej stosowana, kiedy ktoś już certyfikat posiada. Podczas importu dostępna jest opcja „Allow this certificate to be exported” która pozwala na wykonanie kolejnych kopi takiego certyfikatu.
• Poprzez opcję „Create Self Signed Certificate”. Certyfikat generowany jest natychmiast, ma roczną ważność a nazwa w certyfikacie jest taka sama jak nazwa FQDN serwera.
• Poprzez Online Certification Authority. W ten sposób można utworzyć certyfikat dla całej domeny i później łatwo przyznawać go poszczególnym hostom. Wymaga to jednak działającego w sieci CA.
• Poprzez Certificate Request. Sposób ten jest najczęściej stosowany, jeżeli potrzebny jest certyfikat do zastosowania w Internecie. Procedura składa się z kilku kroków: najpierw należy przy pomocy linku „Create Certificate Request” wygenerować plik z żądaniem certyfikatu i zapisać go w pliku na dysku. Plik ten należy przesłać do Certification Authority. CA generuje na podstawie pliku certyfikat i odsyła go do żądającego. Plik z certyfikatem należy zapisać na serwerze i wgrać go do IIS7 poprzez użycie opcji „Complete Certification Request”.

Rys. 9. Procedura Certificate Request.

Worker Process

Ponieważ działanie serwera opiera się na działaniu wielu procesów roboczych obsługujących docierające serwerów wirtualnych żądania, istnieje okno pozwalające na zobaczenie aktywnych procesów, ich czasu działania, obciążenia procesora i zajętości pamięci.

Rys. 10. Worker Process.

Przez menu kontekstowe dostępne są informacje na temat żądań do serwera, których obsłużenie właśnie trwa .

Rys. 11. Informacje dostępne na temat żądań serwera.

Nie ma to jednak praktycznego zastosowania w przypadku serwera statycznych stron WWW.

W kolejnej części artykułu przeczytacie, co to jest opcja SSL, wirtualne serwery i katalogi oraz na czym polega dziedziczenie konfiguracji i zarządzanie z linii poleceń.

 Do początku strony

Przeczytaj pozostałe części tego artykułu

• IIS7 jako serwer stron WWW – cz. II

---

Grzegorz Tworek (Konsultant ISCG, MVP) Inżynier systemowy, komputerowiec w drugim pokoleniu. Od wielu lat aktywnie promuje idee związane z bezpieczeństwem informatyki, zwłaszcza w powiązaniu z systemami Microsoft. Autor artykułów i książek na temat security, prelegent na rozmaitych konferencjach. Aktywnie uczestniczy w działaniach SEClub. Równie duży zapał do tworzenia jak i do psucia systemów sprawia, że w projektach najchętniej uczestniczy jako audytor. W lipcu 2007 został nagrodzony tytułem Most Valuable Professional w kategorii Enterprise Security. Prowadzi polski blog TechNet.

Do początku strony

---